Ο Μαύρος Πύργος

Το αδιάλειπτο ταξίδι

προς τη λυτρωτική εξιλέωση

Του Αβραάμ Γεφυρόπουλου

(Προσοχή! Αν δεν έχετε διαβάσει την σειρά βιβλίων “Ο Μαύρος Πύργος”, σας προειδοποιούμε ότι το κείμενο που ακολουθεί περιλαμβάνει αποκαλυπτικά στοιχεία για την υπόθεση της ιστορίας, κάποια που πιθανόν δεν θα θέλατε να μάθετε…)

Δεν άκουγα; Όταν υπήρχε θόρυβος παντού!
Σαν όλο και πιο δυνατοί
Αργοί χτύποι καμπάνας. Ονόματα στα αυτιά μου
Όσων χαθήκανε την περιπέτεια λαχταρώντας,
Των συντρόφων μου
Πώς αυτός ήταν δυνατός, εκείνος θαρραλέος
Κι εκείνος τυχερός, αλλά όμως όλοι πια
Χαμένοι! σε μια στιγμή πένθιμα ήχησε η οδύνη χρόνων.

Κει πέρα έστεκαν, αραδιασμένοι στις λοφοπλαγιές, σμιγμένοι
Για να δουν εμένα τον τελευταίο, κάδρο ζωντανό
Για μια εικόνα ακόμη! Σε φλόγα μέσα
Τους είδα και τους γνώρισα όλους. Κι όμως
Το κέρας άφοβος στα χείλη μου έβαλα
Και φύσηξα. «Ο νεαρός Ρόλαντ ήρθε στο Μαύρο Πύργο».

Ρόμπερτ Μπράουνινγκ
«Ο Νεαρός Ρόλαντ ήρθε στο Μαύρο Πύργο»

«Ο μαυροντυμένος άντρας έφυγε στην έρημο

και ο πιστολέρο τον ακολούθησε».

Με αυτή τη φράση ο Stephen King ανοίγει την αυλαία σε ένα από τα πλέον μεγαλόπνοα λογοτεχνικά έργα των τελευταίων δεκαετιών που τώρα πια θεωρείται κλασικό και όπως μας εκμυστηρεύεται είναι η καλύτερη φράση που έχει γράψει ποτέ, πράγμα που φαίνεται ότι δεν λαθεύει, καθώς με τη ζωηρόχρωμη δύναμη της πένας του, μας εισάγει σχεδόν βιαίως σε ένα καινούριο κόσμο, κάνοντας μας να γευτούμε από την πρώτη κιόλας σελίδα την αλκαλική σκόνη της ερήμου στα χείλη και την αδρεναλίνη της περιπέτειας στη καρδιά.

Με ευκρινείς τις επιρροές από τον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών” του Τόλκιν, των “7 Σαμουράι” του Κουροσάβα, της τριλογίας της “Άγριας Δύσης” του Λεόνε (άλλωστε ο χαρακτήρας Ρόλαντ βασίζεται στον Κλιντ Ίστγουντ), του “Star Wars” του Λούκας και φυσικά από την πνευματική συμβολή του Μπράουνινγκ, ο King αφηγείται το δικό του μύθο, χρησιμοποιώντας τη φαντασία του για να γεννήσει από τις στάχτες κάτι αξιομνημόνευτο. Έναν μύθο ολοζώντανο, βαθύτατα τρομακτικό, όπου ο ανθρωπισμός και ο πόνος της απώλειας αγκαλιάζονται πένθιμα, στοργικά, μπροστά στους κινδύνους της αναζήτησης και της σωτηρίας του κόσμου από τις δυνάμεις του Κακού.

Η πρόσφατη μεταφορά του πρώτου βιβλίου της σειράς “Ο Μαύρος Πύργος” (“Ο τελευταίος Πιστολέρο”) στη μεγάλη οθόνη, θεωρείται μάλλον αποτυχημένη, καθώς δε καταφέρνει να ξεπεράσει τη μαρβελική κινηματογραφική ματιά, αποδίδοντας στη ταινία μία υπερ του δέοντος «καρτουνίστικη» χροιά, απογοητεύοντας τους αναρίθμητους λάτρεις του «βασιλιά» του τρόμου και της επιστημονικής φαντασίας.

Παρόλα αυτά, η σειρά των 9 τόμων που αποτελούν τον “Μαύρο Πύργο” (7 βασικοί και 2 βοηθητικοί) δεν χάνουν τη λογοτεχνική τους αξία σε καμία περίπτωση. Πώς γίνεται να την απολέσουν, όταν μιλάμε για ένα magnum opus χιλιάδων σελίδων, με ιστορία που ξεφεύγει από την κάπως περιορισμένη και συχνά υποτιμημένη (αδίκως κατά την προσωπική μου ματιά) επιστημονική φαντασία, περνώντας με ευκολία στα επικίνδυνα μονοπάτια της πολιτικής και κοινωνικής κριτικής των αμερικανικών προτύπων ζωής και πεποιθήσεων.

Μέσα από τις λέξεις νιώθουμε, μαζί με την προσωπική εξέλιξη του συγγραφέα, την εξέλιξη της μεγαλύτερης υπερδύναμης που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Σε ένα χρονικό διάστημα σχεδόν 40 χρόνων (1970-2004), όσο δηλαδή χρειάστηκε ο King να φέρει σε πέρας το πιο μεγαλεπήβολο και σίγουρα επίμοχθο έργο της φαντασίας του, βιώνουμε μαζί του την ενηλικίωση ενός έθνους, που κουβαλάει στα εσώτερα της ύπαρξης του τις παθογένειες εκείνων που συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ με κάποια ανύπαρκτη θεϊκή αποστολή διάσωσης του κόσμου από τους όποιους «εχθρούς». Ο “Πορφυρός Βασιλιάς” δεν διαφέρει από αυτό το πρότυπο.

Η ιστορία του Ρόλαντ

Ο Ρόλαντ Ντεσέιν, είναι ο τελευταίος πιστολέρο απόγονος του Έλντ του Λευκού, που δεν είναι άλλος από τον βασιλιά Αρθούρο, ο οποίος κάπου κάποτε κατάφερε να ενώσει τον κόσμο σε ένα ενιαίο βασίλειο, κρατώντας το σκοτάδι μακριά. Οι πιστολέρο μοιάζουν με εκείνους της Άγριας Δύσης, είναι οιονεί σερίφηδες, αλλά με διπλωματικές και τεχνοκρατικές ικανότητες.

Ο ήρωας μας, ένας ψηλός και σκληρός άνδρας με γαλάζια μάτια πιλότου βομβαρδιστικού, είναι το ύστατο απομεινάρι του είδους του. Η πατρίδα του, η Γαλαάδ, που κάποτε άκμαζε στον Μέσο Κόσμο, δεν υπάρχει πια, «καθώς ο κόσμος προχώρησε παραπέρα». Με μοναδικούς του συντρόφους, δύο εξάσφαιρα, μακρύκανα περίστροφα από σανταλόξυλο, τον συναντάμε στη μεγάλη πορεία του με στόχο να προφτάσει τον μεγαλύτερο του εχθρό, τον άντρα με τα μαύρα (Γουόλτερ ο Ντιμ), εκείνον που προκάλεσε με την προδοσία του την πτώση της Γαλαάδ και τον αφανισμό της οικογένειας και των φίλων του πιστολέρο μας. Η ανηλεή καταδίωξη έχει μια μεγαλύτερη επιδίωξη, αυτή της αποκάλυψης της τοποθεσίας του Μαύρου Πύργου.

Ο Μαύρος Πύργος είναι το κέντρο του κόσμου, όλων των κόσμων, εκατό δισεκατομμυρίων συμπάντων. Κάποτε τεμνόταν από έξι ισχυρές Ακτίνες που αποτελούσαν τους πυλώνες του Πύργου, που με τη σειρά τους αντλούσαν ενέργεια από τον ίδιο. Μα πλέον οι περισσότερες έχουν καταστραφεί και οι 2 τελευταίες κινδυνεύουν να καταστραφούν από τους άνδρες (και τα τέρατα) ενός αλλόφρονα βασιλιά, του Πορφυρού, για λογαριασμού του οποίου δρα και η νέμεσης του Ρόλαντ.

Ο άλλοτε νεαρός πιστολέρο που είδε με τα μάτια του την αγαπημένη του Σούζαν Ντελγκάντο να καίγεται στη πυρά και τη μητέρα του να δολοφονείται από τα χέρια του εξαιτίας της πλεκτάνης του Γουόλτερ, είναι πλέον ένας ταλαιπωρημένος άνδρας, με όψη τσακισμένη από τα χιλιάδες μίλια και των χρόνων που έχει αφήσει πίσω του. Κινείται σαν ρομπότ, με αργό λογισμό και χωρίς φαντασία, προσηλωμένος στο στόχο του, με αποφασιστικότητα σχεδόν παρανοϊκή και με τράβηγμα πιστολιού σχεδόν με ταχύτητα αστραπής.

Κινείται σε ένα κόσμο γεμάτο με τα μηχανικά θαύματα των Μεγάλων Παλιών, που πλέον όμως είναι άχρηστα «καθώς ο κόσμος έχει προχωρήσει παραπέρα» έπειτα από τον πυρηνικό όλεθρο που προκάλεσαν τα επιτεύγματα της επιστήμης συνδυαστικά με τη μοχθηρία του ανθρώπινου είδους. Οι τόποι έχουν ερημώσει, η χλωρίδα έχει πεθάνει και τη θέση της πανίδας έχουν πάρει οι αργοί μεταλλαγμένοι, καθώς και ζώα με παραπανίσια μέλη.

Ένας κόσμος δυστοπικός (η πόλη Λουντ, το φριχτό κακέκτυπο της Νέας Υόρκης ή η Ντισκόρντια) που βρίθει από σηπόμενα εκζέματα, δυστυχία και νεκρή φύση συνθέτουν έναν κόσμο που κλαίει με μαύρα ραδιενεργά δάκρυα, ίσως επειδή η θύμηση μιας άλλης περισσότερο ανθρώπινης πραγματικότητας, είναι νωπή ακόμη στο νου.

Μετά από ατέλειωτες μοναχικές και θανάσιμες περιπέτειες, ο Ρόλαντ καταφέρνει να τραβήξει μέσα από κάποιες μαγικές πόρτες, απομεινάρια μιας πρότερης εποχής που συνδέει τους κόσμους, τους συντρόφους του. Τον Έντι Ντιν (από τη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του ’80), τον πιτσιρικά Τζέικ Τσέιμπερς (από τη δεκαετία του ’70) και την μαύρη ακτιβίστρια Σουζάνα Χολμς (από τις μακρινές μέρες του ’60). Μαζί τους ενώνουν τις δυνάμεις τους ο ιερέας Νταν Κάλαχαν από το Σάλεμ Λοτ, ο θραύστης Τεν Μπρότιγκαν (“Καρδιές στην Ατλαντίδα”) και ο τραυλιστής (σκύλος-ασβός) Όρι.

Όλα είναι κα (πεπρωμένο) και η μικρή τους ομάδα είναι κάτι παραπάνω, μία οικογένεια (τετ) που συνδέεται στενά με τα αόρατα δεσμά της μοίρας. Είναι ένα κα-τετ, ένα σώμα, μία ενέργεια (κεφ) με κοινό στόχο, την εύρεση και την προστασία του Μαύρου Πύργου, που κινδυνεύει με κατάρρευση και μαζί του όλη η Ύπαρξη. Καλύτερη απόδειξη της επικείμενης ολέθριας καταστροφής δεν υπάρχει, από την αδιάλειπτη συστολή και επιμήκυνση του χρόνου. Μέρες κυλούν γρήγορα σαν νεράκι στο αυλάκι και νύχτες διαρκούν χρόνια, ο κόσμος όλος ένα ξεκούρδιστο ρολόι.

Η μικρή συντροφιά συναντάει φίλους μα κυρίως εχθρούς στο μονοπάτι της καρμικής τους αναζήτησης. Τέρατα, σαλεμένα ρομπότ, ομιλούντες δαίμονες, βρικόλακες, ταχίν (γενετική μίξη ανθρώπου και ζώου), καταστροφικά όπλα λέιζερ, τηλεκατευθυνόμενες πετόσφαιρες, μολυσματικές ασθένειες, μοχθηρές κρυστάλλινες σφαίρες, συνθέτουν ένα δολοφονικό παζλ μόνο για τους καλύτερους λύτες, τους πιστολέρο του μύθου μας. Μετά από αιματηρές συμπλοκές και θανατηφόρες απώλειες, καθώς μέλη του τετ πεθαίνουν, καταφέρνουν να σώσουν τις τελευταίες δύο Ακτίνες που συγκρατούν τον Πύργο, αρχικά απελευθερώνοντας τους Θραύστες (ομάδα εγωιστικών ατόμων που διαπνέονται με τηλεκινητικές ικανότητες, με κύρια αποστολή να υπηρετούν τον Πορφυρό Βασιλιά, θραύοντας τις τελευταίες Ακτίνες) και σώζοντας την τελευταία Ακτίνα που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον Stephen King, σε ένα διαφορετικό “πού “και “πότε”, ο οποίος εν «αγνοία» του, με τη δύναμη του λόγου του υποστηρίζει τη διατήρηση της Πλάσης (αρκετά ματαιόδοξο θα λέγαμε, αλλά κρατάμε το στόμα μας κλειστό υπό το φόβο του πιστολέρο των λέξεων). Έξυπνη εξέλιξη, όπου το φανταστικό και το «πραγματικό» γίνονται ένα.

Ο Μαύρος Πύργος (Καν Κα Νο Ρέι) είναι πια σε απόσταση αναπνοής. Στέκει εκεί, στις απαρχές του Έσχατου Κόσμου (του μόνου θεμελιώδη), μπροστά στα μάτια του αποκαμωμένου Ρόλαντ, σαν όνειρο ή εφιάλτης, μόνο το κα θα δείξει. Τον καλεί επιτακτικά προς αυτόν, οι καμπάνες της μαγείας και τα τριαντάφυλλα που εσωκλείουν στον πυρήνα τους μυριάδες ήλιους. Τελευταίο εμπόδιο πριν ανοίξουν οι πύλες της γκριζόμαυρης, πολυώροφης χίμαιρας του πιστολέρο, ο παράφρον βασιλιάς. Όταν βγαίνει και αυτός από το κάδρο, η στιγμή που περίμενε αιώνες έχει φτάσει. Μα πρέπει να κινηθεί μόνος, ο Πύργος απαιτεί αυτόν και μόνο αυτόν, γιατί είναι ο Λευκός.

Εισβάλλοντας στον τόπο που εκπληρώνονται τα όνειρα, το σταυροδρόμι των βασάνων μιας ζωής (εντάξει πολλών), νιώθει τα μάτια του υγρά, ενώ την όσφρηση του αιχμαλωτίζουν γλυκά οικείες μυρωδιές του παρελθόντος του. Κάθε επίπεδο του Πύργου είναι αφιερωμένο σε μία φάση της ζωής του. Παιδικές αναμνήσεις, αγαπημένα πρόσωπα, όλα χαιρετούν τον τελευταίο απόγονο του Ελντ στην ανάβαση του προς τη κορυφή.

Νιώθει αιχμάλωτος του πεπρωμένου, του κα, το οποίο ρόδα είναι και γυρίζει. Και έφτασε η ώρα για ακόμη μία στροφή. Ανοίγοντας την τελευταία πόρτα στην κορυφή, η συνειδητοποίηση τον χτυπά κατακούτελα, λαβώνοντάς τον με τρόπο που καμία εχθρική σφαίρα δε μπόρεσε να κάνει στο παρελθόν. Η οδύνη της επανάληψης είναι καταλυτική, καθώς ο Ρόλαντ είναι γέννημα θρέμμα του Πύργου, η ενσάρκωσή του, καταδικασμένος να αναγεννιέται ξανά και ξανά με μοναδικό σκοπό την προστασία του Πύργου από τις κακόβουλες επιθυμίες των επίδοξων καταστροφέων της Πλάσης.

Είναι ένας φοίνικας καταδικασμένος να αρχίζει την περιπλάνηση του από την αφετηρία, στην αναζήτηση της τελευταίας πόρτας που πάντα βρίσκει και πάντα αμέσως μετά τη λησμονά. Ένας ατέρμονος κύκλος επανάληψης, «καθώς όλα είναι κα». Μόνο που αυτή τη φορά ίσως τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Η φωνούλα μέσα του ψιθυρίζει ότι ίσως η επόμενη επαναληπτική πορεία του στις αχανείς ερήμους να είναι και η τελευταία. Για πάντα και ίσως τότε ο Ρόλαντ να βρει τη δική του λύτρωση. Τη γαλήνη της ανάπαυσης. Το χαμένο από καιρό κέρας του Ελντ και η εύρεσή του συνηγορούν σε αυτό.

Για ακόμη μία φορά,

«Ο μαυροντυμένος άντρας έφυγε στην έρημο και ο πιστολέρο τον ακολούθησε».

Ένα ανθρωπιστικό έπος

Ο “Μαύρος Πύργος” σίγουρα καταδυνάστευσε το λογισμό του συγγραφέα κατά τη διάρκεια του χρόνου που διήρκησε «αιώνες». Υπήρξαν περίοδοι πνευματικής ξηρασίας, ραθυμίας, μα πάντα ο Ρόλαντ και οι φίλοι του, ταλάνιζαν τη συγγραφική ύπαρξη του, χωρίς σταματημό.

Ολάκερη η βιβλιογραφία του περιστρέφεται γύρω από τον Πύργο, καθώς πολλά από τα υπόλοιπα μυθιστορήματά του λειτουργούν βοηθητικά, οικοδομώντας σελίδα τη σελίδα το Ρολαντοσύμπαν. Το “Σαλεμ Λοτ”, οι “Καρδιές στην Ατλαντίδα”, το “Κοράκι”, η “Αϋπνία” είναι μερικά από αυτά, ενώ υπάρχει μία μετακίνηση χαρακτήρων που -λίγο ή πολύ- παίζουν κάποιο ρόλο στο φόντο της τερατώδους Άγριας Δύσης. Χαρακτηριστικότερος είναι ο Γουόλτερ, που κάνει εμφανίσεις ως ο απόλυτα μοχθηρός σε πολλά βιβλία. Στο “Κοράκι” είναι αυτός (ονομάζεται Φλαγκ) που συμβάλει στον πυρηνικό όλεθρο και την ερήμωση της οικουμένης (δυστυχώς έλλειπε ο Ρόλαντ για να του χαλάσει τα σχέδια).

Τα βιβλία του “Μαύρου Πύργου” είναι μία αδιαίρετη αλυσίδα, που διαβάζονται απνευστί. Το πλήθος των λέξεων βουνό -και μάλλον ενίοτε κουραστικό στην ανάγνωση- ωστόσο η δύναμη των εικόνων και η αφηγηματική μαεστρία του συγγραφέα αποζημιώνουν τους αναγνώστες, ενθρονίζοντας το φιλόδοξο έργο δικαιολογημένα στις καρδιές τους.

Η συγγραφή τους από μόνη της αποτέλεσε ένα κοπιαστικό ταξίδι πνευματικής ωρίμανσης του King, που ως γνήσιος Ρόλαντ πάλεψε με τους προσωπικούς του δαίμονες στην προσπάθεια εκπλήρωσης της αποστολής του. Και ήταν πολλές οι φορές που οι λάτρεις του ιδιόμορφου κα-τετ φοβήθηκαν ότι το ταξίδι θα παρέμενε ανεκπλήρωτο.

Η μαγεία είναι πραγματική και δεν αναφερόμαστε στην ενθύμηση (déjà vu), στη κυκλική ζωή, στην πίστη σε διαφορετικούς κόσμους που εφάπτονται μεταξύ τους, ούτε στην μετενσάρκωση της ύπαρξης σε αλλιώτικα “πού” και “πότε”. Αυτές είναι πεποιθήσεις του συγγραφέα που διαπνέουν το βιβλίο και είναι σεβαστές όπως αρμόζει άλλωστε σε κάθε άνθρωπο.

Το επικό μεγαλείο έγκειται αλλού και αποτυπώνεται στην οξεία κριτική ματιά του King σε πρόσωπα και καταστάσεις που αλλοιώνουν την Αμερική που αγάπησε σε μία παλιά και ξεχασμένη μάλλον εποχή, της χαμένης αθωότητάς της. Η απώλεια είναι το λάιτ μοτίβ.

Πολέμιος του πολέμου, των αιματηρών αποφάσεων ανόητων Προέδρων όπως ο Νίξον, η φαρσοκωμωδία του Ρήγκαν. Η υπέρμετρη αγάπη προς τον Κένεντυ και τη Δημοκρατία (παρά τις παθογένειές της, γίνεται αναφορά ακόμα και για τον Τραμπ που περιγράφεται ως μία καρικατούρα που «αφοδεύει» χρήμα).

Υπέρμαχος της πίστης στον Άνθρωπο που αντιπροσωπεύει και ο ταπεινότερος αγρότης, το δριμύ κατηγορώ προς τις δεισιδαιμονικές θρησκευτικές προκαταλήψεις. Η αγάπη στην επιστήμη, ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου και της περιβαλλοντικής καταστροφής, είναι μερικά από αυτά που έχουν καταστήσει τον King αγαπητό στο λαό, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο και αυτή δεν είναι μία μοιρολατρική διαπίστωση, αλλά προέρχεται από την εμπειρία χρόνων της ανθρώπινης καλοσύνης και του μεγαλείου της αλληλεγγύης.

Γιατί ο King γνωρίζει άριστα την ανθρώπινη φύση, την έχει επισκεφτεί μέχρι βαθιά, στα έγκατά της και είδε ότι δεν υπάρχει μονάχα το καλό ή το κακό. Ο μανιχαϊσμός πέθανε και στη θέση του αναδύθηκε κάτι το διαφορετικό. Κάτι που είναι ικανό για το καλύτερο, μα και για την πιο επονείδιστη πράξη. Αυτά συχνά σμίγουν σε ένα κουβάρι καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολη τη διάκρισή τους.

Αρκεί μονάχα μια στιγμή για να μετατραπεί ο οποιοσδήποτε από ήρωας σε τέρας. Ή να κάνει το κακό ενώ υπηρετεί το λευκό, όπως στην περίπτωσή μας ο Ρόλαντ, που άφησε πίσω του εκατόμβες θυμάτων στον δρόμο προς τη σωτηρία των κόσμων.

Πόνος, Απώλεια – Αγάπη, Λύτρωση

Ο “Μαύρος Πύργος” θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτουργεί αυτοβιογραφικά, σε μία προσπάθεια που επιχειρεί ο μετρ του τρόμου -και όχι μόνο- να βρει τη δική του κάθαρση. Κριτική του ασκήθηκε για το φινάλε της σειράς και ο ίδιος δεν την αντέκρουσε. Μα τίποτα δεν είναι τέλειο στη ζωή, ούτε ο Άνθρωπος ούτε ο Δημιουργός (ο Γκαν), πόσο μάλλον ένα παραμύθι επιστημονικής φαντασίας.

Σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Αξία έχει η μαγεία της ερωτικής πράξης και όχι τα σπερματικά υγρά που συνοδεύουν το τέλος της. Για να φτάσει ωστόσο ο συγγραφέας, και κατ’ επέκταση οι αναγνώστες του, στην Ιθάκη τους απαιτείται κόπος, ιδρώτας, δάκρυα και αίμα. Συχνά ο πόνος της απώλειας είναι το ισχυρότερο κίνητρο για να μπορέσει να αντεπεξέλθει κανείς στις παγίδες της ζωής και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο King.

Το 19 και το 99 παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πλοκή των ιστοριών, καθώς αποτελούν στοιχεία ζωτικής σημασίας για τον ίδιο τον δημιουργό τους. Περιγράφουν ανάγλυφα την πορεία της ζωής του και πως εξελίχθηκε από το νεαρό ταλαντούχο και αλαζόνα ακτιβιστή συγγραφέα των δεκαεννιά καλοκαιριών, στον ώριμο άνδρα της μετέπειτα φάσης του.

Μια ζωή γεμάτη με διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, τις καταχρήσεις των ναρκωτικών και του αλκοόλ, το άγχος της επαγγελματικής καταξίωσης και την αγάπη προς τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ο φόβος της απώλειας, του εθισμού του, ο ανεξέλεγκτος πόθος του για την «αμαρτία», αποτυπώνονται μέσα από τους ήρωες του “Πύργου”.

Ο ναρκομανής Έντι είναι ο εθισμένος King, η Σουζάνα με τις πολλαπλές προσωπικότητες, οι φωνές που καταδιώκουν τον μυθοπλάστη άλλοτε θετικά και άλλοτε αυτοκαταστροφικά. Ο Τζέικ είναι η προσωποποίηση της αθωότητας και της αγάπης (σε οποιαδήποτε μορφή) που κρύβεται μέσα μας και ενίοτε μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνη, ματώνοντάς μας με τα αγκάθια της.

1999, χρονολογία σταθμός. Ένα βαν χτυπάει τον απρόσεχτο King κατά τη διάρκεια του απογευματινού του περιπάτου, αφήνοντάς τον στο κατώφλι του θανάτου. Ταυτόχρονα, αποτελεί το σημείο μηδέν και την απαρχή, την αναγέννηση του εαυτού του σε μία πιο κατασταλαγμένη εκδοχή της. Όχι απαραίτητα καλύτερη, αλλά σίγουρα περισσότερο «ζωντανή».

Όπως προείπαμε, σημασία έχει το ταξίδι, όσο πιο δύσκολο είναι τόσο πιο πολύ εκτιμάμε όσα μας προσφέρονται. Η μαγεία εξάλλου εμφιλοχωρεί στο άγνωστο…

Το ταξίδι συνεχίζεται…

Ο υποφαινόμενος, υπό τον φόβο των περιστρόφων και των ταχίν, δεν θα τολμήσει να προτείνει σε κανένα να καταπιαστεί με τα ογκοδέστατα, σχεδόν «τούβλα» βιβλία της σειράς. Είναι προσωπική υπόθεση του καθενός άλλωστε.

Μα, αν δε το κάνετε, θα έχετε χάσει τη μοναδική εμπειρία ενός ταξιδιού, παρόμοιο με εκείνο που κάνει το κα-τετ του Ρόλαντ στο ιδιοφυές και πανούργα σκεπτόμενο τρένο (με την ονομασία Μπλέιν, στους “Ρημαγμένους Τόπους”). Και όσο για τα σπόιλς που ανακατεύουν τη μανέστρα; Είναι κα. Όμως σε αντίθεση με τον Ρόλαντ, για εσάς η κάθε φορά θα είναι πράγματι διαφορετική. Αληθινά βιωματική.

Η ζωή μοιάζει με μία αμαξοστοιχία χωρίς φρένα, είναι γεμάτη δυσκολίες και επικίνδυνες στροφές. Γι’ αυτό και είναι συναρπαστική.

«Είθε να είναι πολλές οι μέρες σου κι ευχάριστες οι νύχτες σου. Είθε να συναντηθούμε στο ξέφωτο στο τέλος του μονοπατιού και όλων των κόσμων».

Ρόλαντ από τη Γαλαάδ, ο τελευταίος Πιστολέρο (1970-Χ).

🔎139