Τον κοιτούσε που έφευγε, με ένα χαμόγελο γεμάτο περηφάνια, ελπίζοντας ότι δεν υπήρχε τίποτα το ακατάλληλο για τον Τοντ στο "Τομ Τζόουνς", ήταν μόνο δεκατριών χρονών. Μεγάλωνε σε μια κοινωνία όπου τα περιοδικά όπως το Πεντχάους ήταν διαθέσιμα στον καθένα, με ένα δολάριο και κάτι, ή σε όποιο παιδί κατάφερνε να φτάσει στο επάνω ράφι με τα περιοδικά για να προλάβει να ρίξει μια γρήγορη ματιά, πριν το δει ο υπάλληλος και το διώξει. Σε μια κοινωνία που είχε αναγάγει σε αξίωμα το "πήδα τον πλησίον σου", δεν πίστευε ότι ένα βιβλίο διακοσίων χρόνων θα μπορούσε να βλάψει τον Τοντ -αν και υπέθετε ότι ο γέρος ίσως και να "έχανε" λιγάκι. Και όπως άρεσε στον Ρίτσαρντ να λέει, για τα παιδιά, ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα εργαστήριο. Θα πρέπει να τα αφήνουμε να το εξερευνούν. Κι αν τα παιδιά αυτά απολαμβάνουν μια υγιή οικογενειακή ζωή και έχουν γονείς με κατανόηση, τότε θα είναι αρκετά δυνατά για να αντιμετωπίσουν κάποιες αναποδιές που θα συναντήσουν.
Κι εδώ είχε να κάνει με το υγιέστερο παιδί που ήξερε, το υγιέστερο απ' όλα όσα οδηγούσαν τα Σουίν τους στο δρόμο. Τα καταφέραμε μια χαρά με το παιδί, σκέφτηκε καθώς γύρισε να ετοιμάσει ένα σάντουιτς. Να με πάρει και να με σηκώσει αν δεν τα καταφέραμε μια χαρά...
-Stephen King, "Ο καλός μαθητής" ("Το καλοκαίρι της διαφθοράς")
(Μετάφραση Σωτήρης Καραγιάννης, Δημήτρης Ναζίρης)
🔎
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου