Έπειτα άρχισε να κλαίει με δυνατούς, βαθιούς λυγμούς που μου δημιούργησαν ανάμεικτα αισθήματα λύπης και τρόμου· όταν σπάσει τελικά ένας άνδρας που διατηρεί τόσο προσεκτικά τον έλεγχο του εαυτού του όσο ο Χαλ Μουρς, το θέαμα είναι τρομακτικό. Στάθηκα για λίγο κι έπειτα τον πλησίασα και τον αγκάλιασα από τους ώμους. Με αγκάλιασε και με τα δύο χέρια, σαν ένας άνθρωπος που πνιγόταν, κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς πάνω στο στομάχι μου ξεχνώντας κάθε αναστολή. Αργότερα, όταν κατάφερε να συνέλθει, μου ζήτησε συγνώμη. Το έκανε χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια, σαν κάποιος που ξέρει ότι ατίμασε ανεπανόρθωτα τον εαυτό του -ίσως τόσο, ώστε να μην μπορέσει να το ξεπεράσει ποτέ. Μερικοί φτάνουν στο σημείο να μισήσουν τον άνθρωπο που τους έχει δει σε τέτοια κατάσταση. Πίστευα πως ο διευθυντής Μουρς δεν ήταν τέτοιος, αλλά δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να αναφέρω το λόγο που με είχε οδηγήσει στο γραφείο του. Έφυγα από κοντά του και κατευθύνθηκα προς την Ε' Πτέρυγα αντί να γυρίσω στο αυτοκίνητό μου. Στο μεταξύ η ασπιρίνη είχε αρχίσει να κάνει τη δουλειά της κι ο πόνος στα σκέλια μου είχε μετατραπεί σε ένα ενοχλητικό βάρος. Σκέφτηκα ότι θα κατάφερνα να τα βγάλω πέρα, να βολέψω τον Γουόρτον, να γυρίσω στο γραφείο του Χαλ Μουρς και να πάρω άδεια για την επόμενη μέρα. Νόμιζα πως τα χειρότερα είχαν περάσει, χωρίς να ξέρω ότι τα χειρότερα εκείνης της μέρας δεν είχαν καν αρχίσει.
-Stephen King, "Το Πράσινο Μίλι"
(Μετάφραση Πητ Κωνσταντέας)
🔎
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου